Gido Lahuis, oktober 2016

 

dat wat sjochst is yn flek,

dat is de wrâld.

sa os achter it lûd de stilte sit,

os wyt doek efter ferve,

leit de wirklikheid efter de wrâld.

troch yn skuor die’t begint fanút in kasyn,

nei de roane fan it lân die de golven beklimme sille

troch in slop spannen stieltriid

as it bantsje fan har himd

de griene feech,

wer boppe

nei de formule,

wynmûnen it wetter foarút trieuwe sille

stap ik d’r trochhinne.

en dan allinich noch fleainee

en sjen nei de leafde

fanôf de oare side fan it raam